“Yalnızlıktan korktuğun anlardayım şu sıralar…” dedi
Ve bu cümleyi yazdıktan sonra gülümsedi…
Koskoca İstanbul…
Yalnızlık nasıl olur, insan milyonlar içinde nasıl yalnız kalır?
İşte yalnızlık, özleyip de göremediğin ulaşamadığın bir çay, yahut bir bakış…
Şöyle kocaman bir sarılış…
Canının çektiği o an yazarken de aslında yalnız değilim;
Kalemim var diyorum içimden…
Öyle değil bu yalnızlık Esma!
Kalemle olacak iş mi kafam karışık…
Oturuşunu düzeltip bir an parmaklarını saçlarının en derin kuyularına değdirdi.
Gözleri yazdığı her kelimeye dalıyordu.
Yalnızlık…
Nedir bu yalnızlık?
Aslında yazmak, anlatmak istediğim ne?
Düşündü…
Dakikalar sonra bir mesaj geldi:
“Üzülecek belki çok şey var bu hayatta, onlarla yıprat kendini böyle minik şeylerle değil!”
Yoksa gerçekten üzülmen gereken şeylere tahammülün kalmayacak yüzün asık kalacak,
Hep asık görüyorum seni…
Bu mesajdan sonra kendini değiştirmeye karar verecek gibi oldu, fark etti
Ki balık burcu kolay ağlar, kolay üzülür ve yalnız kalır.
Yani aslında yalnız hisseder desek daha doğru olur.
İşte son cümlelerim iyi okuyun derim:
“Ben duygusal olarak güzelim,
Buğulu gözlerle özelim”.
Diyerek kişisel gelişim cümlelerini de anlamaya çalışıyorum. Lakin çok saçma geliyor ”yanlış insanlarla birlikte olmaktansa yanlız kalmayı tercih ederim” fikri yanlış yapmadan yanlış olduğu kabul edilen ne? ya da yanlış kişi kim? Bir kitaptan okuduğum ”şimdi bakıyorum da, umursamaz kalabalıklarda metruk bir yalnızlık yaşıyor neslim…” sözünü anlıyorum.
Bir şarkı sözleri kulağımın dibinde:
”Zaman kendine benzetmez herkesi,
Hesapsız açar baharlar pembeyi,
Açmadığın dalda sözün geçer mi?
Dünyada ölümden başkası yalan”
…derken bu hikayenin yazıldığı otobüse biniyorum, sözleri yazanla konuşuyorum madem bu kadar büyük bir gerçeklik var bizi bekleyen o zaman neden önceki yalnızlıklar, kimsenin anlamayacağı bir makamdan sesleniyorum belki anlayanın korkacağı nağmeler. Belki bir cezalandırma sistemidir piramidin en başına çıkma hırsı olan insanın ama her ne olursa farkı yok hiçbir söylemin bu satırları yazarken de beni hiç yalnız bırakmadı sevgili yalnızlığım. Baş köşesi gecelerimin ”Ben miyim ona ait? O mu beni esir alan?” Diye sıfatları karıştırdığım…
ESMA CEYLAN
Dünyadan ölümden başkası yalan…..kalabalık içinde yalniz kalanlara gelsinn🙋